347

مشکل من با پزشکی خوندنم اینه که وقتی استادامون رو نگاه می کنم نا امید می شم و می خوام زار بزنم. وقتی می بینم انگار هیچی ندارن جز یه مطب و هزار تا مریض. انگار که اصلاً زندگی نداشتن و همه ی عمرشون رو تو بیمارستان وول خوردن. وقتی می بینم اصلاً به خودشون نمی رسن. وقتی می بینم انگار اصلاً وقت واسه زندگی کردن ندارن و نداشته‌ان. وقتی می بینم همیشه ی خدا خسته ان و از کاراشون عقبن و خوابشون میاد نا امید می شم. وقتی بهمون می گن «اومدی پزشکی بخونی، باید زندگی کردن و فراموش کنی» نا امید می شم. وقتی می بینم من نمی خوام بعد عمری درس خوندن و زحمت کشیدن شبیه‌ این آدما شم، نا امید می شم از راهی که اومدم توش قدم گذاشتم. من می خوام پزشک شم ولی نمی خوام زندگی کردن یادم بره. من می خوام بتونم تفریح کنم و وقت داشته باشم فیلم های خوب ببینم و کتاب های حسابی بخونم و هر از گاهی سفر برم. من می خوام بتونم زندگی کنم. متاسفم اگه به اندازه ی شماهایی که زندگیتون رو پای پزشکی گذاشتین، انگیزه ی درس خوندن ندارم. متاسفم که بعد از چهار سال، دورنمایی که از رشته ام می بینم رو دوست ندارم. اونم به خاطر شماها. پزشکان محترمی که بهمون درس می دین.. و در این صورت من چهار سال از زندگیمو پای هیچی سوزوندم.

ولی.. هنوز فک می کنم اوضاع انقدر بد نیست. چون می بینم می تونم الگوهای دیگه و بهتری پیدا کنم. تا وقتی اون الگوها نا امیدم نکنن می تونم به درستی راهی که اومدم ایمان داشته باشم. نا امیدم نکنین الگوهای جدید. خواهش می کنم.